θεαπόδεικτος

θεαπόδεικτος, -ον (Μ)

αυτός που αποκαλύφθηκε ή εγκαθιδρύθηκε κατά θείο τρόπο, από τον θεό.

[ΕΤΥΜΟΛ. < θε-(βλ. θεο-) + απόδεικτος (< αποδεικνύω, πρβλ. αυτ-απόδεικτος, ευ-απόδεικτος].